Dag 3: van Drymen naar Rowardennan (26km)

Dag 3: Zaterdag 30 april 2022

30 april is voor velen van ons nog steeds Koninginnedag, mooi dus dat deze tweede wandeldag een serieuze Koninginne-etappe gaat worden. Ruim 25 km. Hoewel het niet de zwaarste is, zit er een aardig bergje in (Conic Hill), gevolgd door een flink stuk langs de kust van Loch Lomond. 

We starten de dag vroeg, 7:30u ontbijt met onze Engelse vriendinnen die deze wandeling al voor de 5e keer doen. Ze waarschuwen ons nog: ‘Don’t bother Conic Hill, it’s the shore which will kill you…’ Met deze bemoedigende woorden en het fantastische ontbijt (maar echt, muffins, bagels, cinnamon rolls en de lekkerste koffie ooit) starten we om 8:15u aan de wandeling. 

Het weer is top. Blauwe lucht, een graad of 11, zomer in Schotland. 

Na wat geslinger komen we in het heuvelachtige gebied. We spotten een hert en een haas, worden ingehaald door een hardloper die de berg op rent en banen ons een weg over de kiezelpaden (Wie heeft die hier in hemelsnaam neergelegd?) tussen de schapenvelden door. Prachtige vergezichten vallen ons ten deel. Het meer doemt op naarmate we hoger komen. 
 

Fraai moment om de drone erbij te pakken (professionele influencers hebben die standaard op zak) en wat grandioze beelden te schieten. Ze zijn al te zien op onze insta: @cvketelaltijdkachel

Conic Hill is fantastisch. De klim doet ieder in z’n eigen tempo en het uiterste puntje doen we zonder rugzak. What a view! 
 

Bovenop ontmoeten we iedereen die we in Drymen ook al gezien hebben. Klein wereldje, dat  Schotland. Of zou het komen omdat iedereen dezelfde route loopt, later blijkt dat meer dan eens waar. 

We snellen ons naar beneden, want de koffie onder aan de berg roept. De weg naar beneden is voor ons prima te doen, hoewel stijl en veel trappen, gaat het relatief snel. We zien echter de meeste mensen via deze weg omhoog lopen… niet te doen! 

Onder aan de berg genieten we van een bak koffie en fantastische tosti’s, (de beste tosti’s ooit! Superlatieven schieten tekort) bij the Oak Tree Inn, omdat we een eikenboom in Balmaha staat. Het enige restaurant of eigenlijk enige land in dit dorp moest toch een naam hebben. 

Relatief korte pauze, want eigenlijk hebben we er al weer enorm zin in. Vol goede moed trekken we onze regenjassen aan, want de zomer in Schotland heeft plaatsgemaakt voor de herfst. 

Door de regen beginnen we aan het stuk langs de kust. Nog zo’n 15km te gaan. Volgens onze route op Komoot echter zonder hoogtemeters. Dat we Komoot na deze dag niet meer vertrouwen, konden we toen nog niet weten, want we worden verrast door flink wat klimmen en dalen! Hadden de dames van vanmorgen toch een beetje gelijk. 
 

Hoewel dit stuk het nodige aan energie kost, is de omgeving fantastisch. Elke fantasy-film met Elven en dwergen is hier waarschijnlijk opgenomen! Bos, meer, kronkelende paadjes, beekjes, het heeft het allemaal. Vaak komen we kampeerplekken tegen, want je mag hier dus gewoon je tent opzetten. 

Ook komen we de hardloper weer tegen, die inmiddels het eindpunt van deze etappe al bereikt heeft en op de terugweg is… crazy! 
 

Geen pauze meer voor ons. De pint in het hostel roept! We naderen de eindstreep en passeren een pub, maar besluiten deze links te laten liggen want we willen vandaag een keer zelf koken en rustig aan doen. 

Nat van de regen komen we aan bij een prachtig pand: Rowardennan Lodge Youth Hostel.

De uitstraling van de buitenkant verliest echter snel terrein, want er blijkt geen echt winkeltje te zijn, geen bar, geen goede douche, geen sloten op de toiletdeuren en geen gastvrijheid… toch maar weer naar de pub dus! 

Ook daar ontbreekt het ook aan gastvrijheid, maar veel keus hebben we niet. Een prima-bar hap en een paar pints verder horen we iemand “Padje!” roepen. Zelfs hier komen we nog bekenden tegen! Een trio uit Tilburg dat met heftig zware bepakking exact dezelfde route loopt als wij, maar het aanzienlijk zwaarder ervaart. Zo spreken we meer mensen die het laatste stuk niet te doen vonden. Waren we toch goed voorbereid door de waarschuwing van onze vriendinnen van de ochtend! 

We drinken nog een paar pints in ons Hostel, gieten de (verrassend goede) mini-whisky’s die we onderweg hebben ingeslagen ineen wijnglas en genieten van het fantastische uitzicht op deze heerlijke plek, met inmiddels alleen maar bekende mensen om ons heen, vrienden zijn hier immers zo gemaakt! 
 

Het is 22:33u… Welterusten, morgen de zwaarste etappe (volgend onze ervaren vriendinnen die we vanaf nu voor altijd geloven!).