Dag 4: van Rowardennan naar Inverarnan (23km)

Dag 4: Zondag 1 mei 2022

Wakker worden met dit uitzicht is als een drone die uitkomt. Check de beelden op onze insta (@cvketelaltijdkachel) en je snapt wat we bedoelen.

Het hostel gaf ons wat we nodig hadden, een goede nachts slaap, ook niet meer dan dat. Ontbijt in de keuken, zoeken naar koffie en kaas, droge ongebakken croissants, yoghurtjes met muesli wegkappen en overal appels induwen waar je kunt. We maken ons op voor de zwaarste etappe die er tussen zit volgens velen (Later leren we dat iedereen de route in 8 dagen doet en wij in 7, dus dat etappe vier met z’n 29km alsnog een pittige kan worden voor ons aangezien de meesten die opsplitsen in twee delen…).

Om 8:15u in de benen. De route begint bij ons hostel en voert ons redelijk snel het bos in. 

We hebben ons ingelezen dus weten dat er een onder en boven route is. Bij deze splitsing pakken we de route onderlangs, die ons langs de kust van Loch Lomond moet voeren.

Met een route langs de kust denk je ofwel aan een soort boulevard, ofwel aan een strand, maar zeker niet aan het pad dat zich voor ons uitrolt. Klim en klauterwerk laat zich afwisselen door kleine sprongen over beekjes en doorwaadbare stroompjes van watervallen. Meer dan eens komen de termen ‘sprookjesbos’, ‘droomvlucht’ en ‘lord of the rings’ voorbij en al snel gaat het over films waarvan niemand ooit de titel heeft vernomen. De gesprekken worden wellicht flauwer, de omgeving niet! Wat een natuurlijke weelde en wat een 50 tinten groen hier! Prachtig! 
 

Als de routes zich weer samenvoegen slingert het pad door het bos en duikt weer snel richting het meer. In de verte doemt een prachtig pand op, het enige stukje bewoonde wereld blijkt een groot luxe hotel.
 

Speciale ‘service’ voor wandelaars laat zich vertalen in kartonnen bekers koffie en enorm droge scones, niet de beste lunch voor de volgende kilometers en toch nemen we een lekker lange pauze en zien iedereen die we gepasseerd zijn weer terug. 
 

Het stuk na het hotel wordt nog ruiger. Enorme rotsblokken, watervallen, klimmen, dalen, apenkooien, inhaalmanoeuvres, glijpartijen. We halen eigenlijk alweer snel zo’n beetje iedereen in, want schijnbaar hebben we er goed de pas in. Gang is alles, kadans, witte wel. 
 

Onderweg wordt ons zelfs verteld dat onze lichamelijke conditie buitengewoon is en dat we onze lichamen zo soepel bewegen. Geloven we niks van, maar leuk om te horen.

Na een prachtig strand laten we het meer helaas achter ons. 

De laatste kilometers gaan door heel ander gebied. Bergachtige heidevelden met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen; de Highlands doemen op! 
 

Hongerklopjes hier en daar, afgewisseld met wat duizelpartijen en gestrompel leert ons dat een goede lunch belangrijk is. Winegums en dextro kunnen de dag nog redden, want de finish is niet ver meer. Ons kampement, Beinglas farm, verschijnt in het dal; een mooie kampeerplek met een aantal pods (huisjes) waar wij er een van hebben. 
 

We gooien de bagage weg, frissen ons op en strijken neer op het terras met een welverdiende pint. Vanaf het terras zien we langzaam de bekende lotgenoten binnendruppelen: het Duitse 12-jaar getrouwde koppel, de Amerikaanse reisleidster en haar man, de Belgen, het Trio uit Tilburg, het volleybalteam… helaas zien we groep waar de 80-jarige dame bij zat niet, maar wellicht slapen die niet op de camping. 

De bedoeling was om zelf te koken, maar verder dan een pot laffe noodles en zakken chips komen we niet, dus we laten ons toch verleiden door de menukaart van de pub op de camping.

Een prima maaltijd, enkele pints en een dram onbekende single malt verder duiken we onze slaapzakken in. Morgen 29km, vlakker dan vandaag, beter begaanbare weg, bredere paden… dat houden we ons voor. Toch vreemd dat de rest van de reizigers die etappe ik tweeën hakt… maar wij kunnen dit, want wij hebben een buitengewone conditie en soepele lichamen…