Dag 6: van Bridge of Orchy naar Kingshouse Hotel (Glencoe)

Dag 6: dinsdag 3 mei 2022

Dat de ene nacht beter is dan de andere, was al wel duidelijk. Maar dat een nacht zó goed kon zijn, hadden we nooit voor mogelijk gehouden. Onze gastvrouw Jackie (schat van een mens, gaan we nooit vergeten) heeft waarschijnlijk slaapmiddel in ons eten gedaan, of een flinke tjep whisky, want man man man wat hebben wij grandioos geslapen. Het heerlijke bed, de fantastische douche, de gastvrijheid van Stance B&B in Bridge of Orchy, het kan allemaal niet op, tot het ontbijt komt. Dat overtreft namelijk alwéér onze verwachtingen! We zijn goede eters, kunnen best wat hebben, maar krijgen zelfs dit niet op.

Als we dan nog lunchpakketten met onze naam op het zakje meekrijgen, is het feest compleet. We chillen nog wat na. Verzorgen elkaar en gaan pas rond 9:30u aan de gang. 
 

Uitgerust, volgegeten, voldaan en zielsgelukkig verlaten we het mooie Bridge of Orchy. 

We passeren de camping naast de brug en zien koukleumende kampeerders hun natte tent inpakken. Wat hebben wij het toch goed. 
 

We lopen het prachtige bos in, meteen een goeie klim omhoog. Grindpad maakt plaats voor stenen waar op een goede regendag gerust een bergriviertje kan ontstaan. 

De bossen zijn hier magisch… Zie het als droomvlucht, maar dan niet van plastic, geen trollen en elfen en minder zweverige muziek en knipperende lampjes in het plafond.

Vanuit de bossen lopen we omhoog richting een vlakte, we blijven stijgen en stijgen. Ineens staan we op een prachtige berg die uitkijkt over het gebied waar we gisteren doorheen liepen. 

Het is kouder bovenop, dus de jassen gaan aan, vanaf hier is er geen beschutting meer maar we hebben erg veel geluk met het weer. 

We dalen af over de rotsachtige paadjes en komen al gauw bij een hotel in the middle of niks. Helaas nog gesloten, anders had een goede bak koffie ons zeker kunnen bekoren. 

We lopen richting een oude weg: the old parliament road. Een goed karrenspoor dat vele kilometers met scherpe opstaande stenen behelst. In onze optiek verdienden parlementaire Schotten toch wel wat kwalitatiever asfalt, maar het zat er wellicht ff niet in. 

Drukte van jewelste hier met dagjesmensen overigens, we treffen zelfs een dame die het helemaal niet meer ziet zitten. Een knuffel doet haar tranen wat drogen, maar echt veel verder kan ze niet (later komen we haar gelukkig toch bij de eindstreep van vandaag tegen, wat voor haar helaas ook het echte einde is).

Deze weg leidt ons over Rannoch Moor (heule grote moerasachtige toendravlakte) naar Glencoe: het favoriete stuk Schotland van onze reisleider. 
 

Hoewel deze enkelbreker ons uitdaagt om ons goed te concentreren op waar we onze voeten neerzetten, genieten we met volle teugen van het ongekend prachtige landschap. Wat een heerlijk lege weeldernis (zelf verzonnen woord, vonden we mooi)!

Na een heerlijke pauze op een bruggetje met de boterhammetjes van Jackie, maken we ons op voor een goeie klim. 
 

Het laatste stukje van de klim stuurt ons naar links en ineens strekt het daar voor ons uit: Glencoe! Een himmel kale vlakte die gevormd is door een mega-grote gletsjer. De vlakte wordt omarmd door besneeuwde toppen aan weerszijden en wreed doorbroken door een prachtige dramatische berg aan het begin. Imposant, indrukwekkend, noem nog maar wat woorden, maar ga vooral zelfs eens kijken want dit is niet op foto’s vast te leggen. 

Vlakbij die berg ligt een ski-gebied. Twee van ons willen sneeuwballen gooien, want na slechts 18km zit er nog energie genoeg in. Dat de skilift veul te duur is voor een ritje naar halverwege de berg (waar nog geen vlok sneeuw ligt) en ze dus het lokale bergcafé maar gaan sponsoren, ipv naar boven te gaan, blijkt later. 

De andere twee gaan alvast naar ons hotel, 3km verder: The Kingshouse Hotel. Het is al net zo indrukwekkend als de naam.

Bier wordt aan beide zijden van de vallei genuttigd en wanneer de musketiers zich weer samenvoegen in het (naast het hotel gelegen) bunkhouse, snuiven we met vieren de sfeer van deze bijzondere plek op. Er is hier helemaal niets verder. Een hotel, that’s it. Maar wát voor een! Geweien, open haarden, stenen vloeren, fazanten en zelfs levende herten op het Estate (zo hiet da hier).

We reserveren in het restaurant en dat blijkt top. Gastvrijheid is hier geboren. Schotse hoffelijkheid afgewisseld met humor en dat alles met snelheid waar Verstappen nog iets van kan leren. We zijn onder de indruk. Niet in de laatste plaats van het eten: Heerlijke kuikentjes, burgers en stoof van hert en de beste Fish&chips ooit (maakt dat debacle van de lunch van gisteren meer dan goed). De herten van het estate komen zelfs kijken hoe hun broers en zussen het doen als gerecht. Heel bijzonder! 

Morgen maar 14km. A walk in the park, maar met een venijnige ‘Devil’s Staircase’. We genieten dus nog even na met toetjes, wijn, whisky, bier, likeur, wormen en boeken. Deze plek kan ons wel bekoren. 
 

Nighty night, sleep tight.