Dag 7: van Kingshouse hotel naar Kinlochleven

Dag 7: woensdag 4 mei 2022

Hèt enige hotel ter wereld waar onze reisleider het al heel zijn leven op heeft staan om een keer te overnachten heeft dus een bunkhouse, dat is de hostelversie. Het hotel was namelijk al volgeboekt toen er (ruim een jaar geleden) de reservering gemaakt werd en waarschijnlijk hadden we budgettaire redenen. Het bunkhouse blijkt echter zeer goed gefaciliteerd. We slapen als roosjes in onze prachtige stapelbedjes.

Rond de klok van een uur of acht lopen we door de Schotse regen naar de walkers-pub waar voor ons het ontbijt geregeld is. Het dure clientèle zit waarschijnlijk in het restaurant (waar wij gisteren ook van hebben genoten) aan een full-English breakfast, maar voor het volk is er een fantastische breakfast-bun (lees; herkenbaar van Beinglas farm camping) en een bak cornflakes met toffee-yoghurt. Goeie koffie, dat wel. En alles is lekker met ketchup of bruine saus. Mocht Kingshouse hotel ooit nog te koop komen, dan hebben we nog wat verbeterpunten voor de liefhebber. 
 

Enfin, wij hebben er zin in. Zo’n 14-15 km voor de boeg vandaag, dus dat valt mee, maar daar zit wel Devil’s staircase in, de hoogste en meest gevreesde berg. 
 

Het wordt al snel duidelijk dat we met z’n allen een stel mooi-weer-lopers zijn want we wachten tot maar liefst 10:00u voordat we onderhand omgehangen en in de benen zijn. We laten ons toch potdomme niet natregenen in Schotland. Met ons denkt overigens het hele ho(s)tel er zo over en een ware wandelaarspolonaise is begonnen zodra de laatste drup valt. 
 

Schone schijn, zo blijkt want een minuut later regent het weer, maar dapper als we zijn trotseren we deze ontberingen (op een vlak stuk weg parallel aan de snelweg).

Het hotel verdwijnt al snel uit zicht, maar van zicht is sowieso weinig sprake met deze gruwel aan weersomstandigheden en ergste meteorologische kwellingen ooit! (klinkt dit overdreven? Dat klopt! We zijn gewoon gruwelijk verwend met prima omstandigheden de afgelopen dagen en moeten wennen aan het normale Schotse klimaat; regen).

We naderen de voet van de staircase en hebben er zin in.

Dit is gelijk ook het laatste moment dat we elkaar zien tot de top, want ieder z’n tempo. De een loopt in cadans (gang is alles), de ander vlambatst die berg op, de derde ontziet zijn ledematen met gepaste tred en de laatste geniet van elk uitzichtpunt. Vier dolende gelijkgestemden overgeleverd aan de devil himself. 

Het lijkt alles mee te vallen en de berg- en weergoden zijn ons gunstig gezind. Bovenop de berg wachten we op elkaar, dat is vriendschap. Er blijkt een geocache te liggen, we hebben een drone, er zijn rijke oude kletsende dames en er staat een urn met as. Genoeg te doen voor een ieder van ons op dit hoogtepunt! 
 (Dat de urn met as eerst gezien werd als de geocache die we wilden pakken, zullen we niet gauw vergeten).

Blauwe lucht wordt afgewisseld door wolken en mist. We zitten op een hoge berg! Een mooie ervaring. Na een paar sneden droge mik als lunch pakken we ons boeltje op en beginnen aan de afdaling. De omgeving is prachtig, het pad kronkelt zich een weg naar benden door een soort berg-heidevlakte met wel honderden stroompjes waar je overheen stapt/springt.

Opeens gaan we weer wat omhoog en zien we een een prachtige vallei met stuwmeer (Blackwater reservoir).
 

Vanaf hier gaan we alleen maar dalen tot in het volgden dorp: Kinlogleven. De afdaling is pittig, maar met stokken een stuk soepeler te doen. We slepen die dingen al de hele tour mee, maar ze zijn nog niet echt eerder functioneel geweest. Nu dus wel. 

De vergezichten naar het dal zijn prachtig. De laatste paar kilometers hadden we ook met de bus kunnen afleggen, want Kinlochleven blijkt het Luik van Schotland te zijn… een industriële stad met als enige doel: er zo snel mogelijk doorheen of langsaf te gaan. Wij hebben echter de klim over de berg overwonnen en zijn niet kapot te krijgen. 

Wij overnachten hier en genieten toch wel van de gastvrijheid van ons Blackwater Hostel. Na goeie boodschappen gedaan te hebben, leeft onze chef-kok zich uit in de keuken en eten we voor het eerst iets zelfgemaakt. Heeeeerlijk! 
 

We spelen scrabble in meerdere talen, samen met een alleenreizende Nederlandse dame die erg geïnteresseerd blijkt in carnaval maar na onze verhalen toch verhinderd blijkt te zijn in februari.

We laten ons de blikpils goed smaken en proberen zelfs om 2 minuten stilte te nemen om 19:00u (20:00u in NL). Onze mede-hostelbewoners komen echter uit de andere Clan en kennen onze gebruiken niet. Gelukkig zijn hier geen fietsen te vinden en is er geen strand om kuilen te graven, we nemen ze niks kwalijk, dus raken we toch aan de praat met onze Oosterburen. Er worden plannen gesmeed voor de laatste avond, want we hebben nog één ferme etappe te gaan. 

Mogelijkerwijs gaat één van de ketels morgen een extra hindernis nemen, de hoogste berg van Groot-Brittanië; de Ben Nevis. We spreken af dat we samen over de finish gaan en gaan vol goede moed naar ons bedje toe. 

Central heating boilers out for today. X