Dag 8: van Kinlochleven naar Fort William

Dag 8: donderdag 5 mei 2022

Bevrijdingsdag… en zo gaat het waarschijnlijk vanmiddag ook voelen als we finishen: een bevrijding. De bevrijding van onze rugzak op de rug, bevrijding van regenjassen en bevrijding van modderige boots. Deze gedachte aan bevrijding heeft ons waarschijnlijk gisterenavond al goede moed gegeven, want we hebben eigenlijk net een sappie teveel op… de ochtend is dus wat zwaarder dan we gewend zijn. Maar niet voor ons alle vier, want één ketel heeft z’n bed om 6:00u al verlaten om om 6:30u op pad te gaan. Hij zal zich later bij ons voegen als ie de Ben Nevis afrent, maar ook hij heeft eerst nog een ferme 25km voor de boeg! 

We smeren boterhammen, want we gaan helemaal niks tegenkomen qua innerlijke voorziening vandaag. Rond 9:00u verlaten we ons hostel in de stromende regen. We lopen door Kinlochleven en aan het einde van het dorp schieten we meteen het bos in. Met schieten bedoelen we klimmen, want dat gaan we doen. En hoe, man man man, we wisten dat de Highlands hoog waren, maar zó hoog. Kinlochleven laten we aan ook snel achter ons in het dal. Zien we overigens niks van, want het regent en is mistig. 

Het is druk op de route, en niet alleen met hikers. Een epische 6- daagde motorcross-wedstrijd door de Highlands kruist ons pad. Motoren zonder zadel scheuren door de modder en over de ruwe -met losse stenen bezaaide- paden. Niet vervelend om te zien, immers, iedereen mag van de Highlands genieten. Na 13km tegemoetkomende scheurijzers slingeren we de coureurs echter de nodige verwensingen naar het hoofd. Verwensingen waarin kliffen, rotsen, rivieren, valpartijen, kapotte helmen en vogelziektes een rol spelen, in willekeurige volgorde met de nodige schuttingwoorden om ze kracht bij te zetten. 

Het pad doorkruist regelmatig waterstroompjes en verandert er zelfs een paar keer in. De schoenen worden goed nat en dat niet alleen, de jassen en broeken krijgen het ook zwaar te verduren. ‘Tot op munnen bèùl toe nat’, zouden ze thuis zeggen. Ontberingen wordt dan ook het woord van de dag. Maar dit hoort bij Schotland en dat maakt het prachtig. Het past helemaal bij de omgeving, de sfeer en de beleving. 

Terwijl de ene ketel al aan de voet van de Ben Nevis staat en deze etappe dus al volbracht heeft, loopt het drietal in prima pas door. Gang is alles. We gaan voor de allerlaatste keer klimmen, en daarna nog tachtenvijftig keer, maar we blijven herhalen dat het de laatste klim is. 
 

Enige vermoeidheid begint zich van ons meester te maken, of toch bij een enkeling. De ander is klaar met de regen, de derde hobbelt lekker verder als een volwaardige Shetlander in de wei. We houden elkaar goed op de been met de nodige humor en het verhooligannen van de beste nummers die er zijn. Schaamteloos scanderen. Pauzeren doen we nauwelijks, onze bammetjes eten we staand in de regen op, wat ze meteen iets minder droog maakt. Genieten in bijzondere vorm dit. Genieten van de prachtige omgeving. Genieten van ontberingen. 
 

Updates vanaf de Ben Nevis komen sporadisch door, we maken ons geen zorgen om die berggeit, want die heeft voor hetere vuren gestaan. Daarnaast hebben we afgesproken dat als ie om 17:00u niet terug is, we de helikopter gaan inschakelen. 

Het is pas 13:30u als we onder aan de berg aankomen. Het bezoekerscentrum is maar een fractie sfeervoller dan voormalig café d’n bingo in de radiostraat, dus we kiezen voor een fantastische pub als wachtpost voor onze expeditieganger op de berg. In slechts twee uurtjes bereikt hij de top. Foto’s van sneeuw en regen/hagel komen door. Dát zijn pas ontberingen. 
 

Ondertussen maken we het gezellig in de pub. De sfeer is top, de muziek is goud evenals de glazen bier. Ze vloeien rijkelijk, mede doordat we gezellig kletsen met een leuk stel Nederlanders. 

Opeens zien we door het raam iets de berg afstormen. De eindsprint is ingezet door de berggeit en we juichen hem de finishlijn over. Wat knap gedaan! Maar ieder z’n uitdaging, want we moeten nog 3,5km lopen tot de gezamenlijke finish in Fort Wiliam.

Die laatste kilometers gaan wat trager dan de vorige 152, mede omdat we 17 keer moeten toiletteren. Wat is het dan toch fijn om man te zijn. 

Fort Wiliam is idyllisch. Een prachtige winkelstraat met Schotse winkels en pubs lopen er nu nog even voorbij, want ‘The man with the sore feet’ is in zicht! Deze koperen baas zit op ons te wachten op z’n bankje. Hij glimlacht ons toe als we elkaar in de armen vallen en onder applaus van een bevriend koppel en enkele andere medewandelaars feliciteren we elkaar met deze overwinning.
 

Want dat is het, een overwinning. Na 1,5 jaar voorbereiding 155km te voet afleggen is niet niks. Zeven dagen op elkaars lip zitten is ook een uitdaging, maar voor ons niet, want de algehele conclusie is dat wij onszelf een fantastisch kwartet vinden. We hadden dit met niemand liever willen doen dan met z’n vieren. Of eigenlijk met z’n vijven, want onze Dolf heeft de hele reis in het bovenvak van de rugzak gezeten en alles met ons meebeleeft. Misschien gaf hij ons wel het duwtje in de rug als het moeilijk was, maar waarschijnlijk was ie ook gewoon blij dat ie in de rugzak mocht en zelf niet hoefde te lopen. 

Back to reality! Dit moet gevierd worden. We fêteren onszelf met een heerlijke pasta met rooie saus in ons kleurrijke hostel. Flesje rood erbij en een blikpils in the side. 

Dan is het tijd voor serieuze zaken: de pub roept! We gaan naar The Grog and the Gruel, want daar is vanavond live muziek. 

Calum Campbell speelt werkelijk de sterren van de hemel. Elke klassieker komt langs en van elke andere denkbare meezinger wordt een klassieker gemaakt. Er wordt gedanst, bier gedronken, getrommeld, whisky gedronken, gezongen, wodka gedronken, nog meer gedanst en gedronken. We vieren het leven. Hoewel Calum de ster van de avond is, zijn wij de koningen van de pub. Ze zullen weten dat we zijn geweest.
 

We doen het licht mee aan in de pub en beginnen de strompeltocht naar ons hostel. We nemen een hap chilipepers, doen een dutje op de bank, sluiten ons buiten maar vinden uiteindelijk allemaal ons stapelbed. 

What a night, what an adventure… pure liefde voor alles en iedereen hier. Morgen nog een dagje treinen en Glasgow op z’n kop zetten. Voor nu pakken we de slaaptrein naar dromenland.